Views
“ဒါေတြအားလံုး မင္းေၾကာင့္ၿဖစ္ရတာ”
“အိုး… ကြၽန္မနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ အကုန္လံုးက ရွင့္ေၾကာင့္ၿဖစ္လာတဲ႔ ၿပသနာေတြပဲ”
ရထားစၾကၤန္တစ္ခုေပၚမွာ ၿဖစ္ပါသည္… ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေဒါသေၾကာင့္ နီၿမန္းေနတာလား စိတ္ရႈပ္မႈေတြေၾကာင့္ အေရာင္ေၿပာင္းလဲေနတာလား … သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကို မေ၀ခြဲြႏိုင္တဲ႔ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔… သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕
ေသာကေတြကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ႔ ေအးစက္စက္ သံဇကာၾကီးကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ရပ္တည္လွ်က္ေပါ့…
…………………………………………………
“မင္းေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ႔ တာပဲ”
“ရွင္ကေရာ … အခုရွင့္ေၾကာင့္ မလိုတဲ႔ၿပသနာေတြ အကုန္ၿဖစ္ကုန္ၿပီ”
“မင္းကေရာ ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ”
“ဘာပဲေၿပာေၿပာ ဒါေတြက ရွင့္ေၾကာင့္ၿဖစ္လာတာေတြပဲ”
ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ တင္းမာတဲ႔ ႏႈပ္ခမ္းေတြက ေလးကိုင္းေတြအလား တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္ရဆက္ ပစ္လႊတ္ရင္း မုန္တိုင္းေသးေသးေလးတစ္ခု လႊမ္းၿခံဳထားတဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာင္ေမ့ေနၿပီလား……
…………………………………………………
“ေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားဆင္ပါရွင္… မၾကာမီမွာ ထြက္ခြာမယ့္ ………………..”
ၿပန္ၾကားေရးဌာနမွ ေၾကၿငာေသာ ရထားထြက္ခ်ိန္သတိေပးေၾကာ္ၿငာသံ ဟာ ရထားဘူတာအတြင္းမွာ အသာအယာပင္ လႊင္ေမ်ာပ်ံလြင့္သြားပါတယ္….
…………………………………………………
ေၾကၿငာသံအဆံုးမွာပဲ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္ေတြမွာလဲ အေရာင္ေတြေၿပာင္းလဲသြားတာလား မီးေတာက္ေတြ အရွိန္ေလွ်ာ့သြားတာလား… ဒါမွ မဟုတ္ အတိတ္ကိုပဲ လြမ္းဆြတ္မိတာလား…
“မင္း တစ္ကယ္ပဲ ထြက္သြားေတာ့မလို႔လား”
“… … …”
ေကာင္မေလးရဲ႕ တိုးတိုးေလးေၿဖလိုက္တဲ႔ အသံဟာ ဆူညံညံ စၾကၤန္ေပၚမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလို႔ ေကာင္ေလး မၾကားလိုက္ဘူးထင္ပါရဲ႕…
…………………………………………………
ေအးစက္စက္ သံဇကာေပၚမွာ စံုစည္းလာတဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ လက္ေလး ႏွစ္ခုေပါ့…
ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ေပၚကို ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္က ေႏြးေထြးစြာနဲ႔ပဲ ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္…
ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ မီးေတာက္ေတြအစား မိုးတိမ္ေတြ အံ့မႈိင္းလို႔ မၾကာမွီရြာခ်ေတာ့မယ့္ မိုးစက္ေတြလို မ်က္ခမ္းစပ္မွ တြဲခိုေနတဲ႔ ပုလဲတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔…
“အမွန္ေတာ့ ဒါေတြက ကိုယ့္အၿပစ္ေတြပါကြာ”
“ရွင့္ အၿပစ္ေတြပဲလဲ မဟုတ္ပါဘူး ကြၽန္မ အၿပစ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပါတယ္”
“ကိုယ္တစ္ကယ္ အသံဳးမက်ခဲ႔တာပဲ… အမွန္ေတာ့ ကိုယ္ဒီလိုမ်ိဳးေတြ မလုပ္ခဲ႔သင့္ဘူး”
“ကြၽန္မ ကလည္း ကြၽန္မပါပဲ… ကိုယ္စိတ္ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ခဲမိလို႔ အခုဒီလိုမ်ိဳးေတြၿဖစ္လာတာပါ”
…………………………………………………
“ေက်းဇူးၿပဳၿပီး နာဆင္ပါရွင္… ……… ………….. …………. ………. ………… ေနရာယူေပးၾကပါရန္…… ….”
ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွ မိုးစက္ေတြ သြန္းၿဖိဳးလာခဲ႔ပါၿပီ… တစ္သြင္သြင္စီးက်ခဲ႔တာ ၿမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ခုအလား…
ေကာင္ေလးရဲ႕ နီးၿမန္းေနတဲ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ေဒါသေၾကာင့္နီၿမန္းေနေတာ့တာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး အံကိုတင္းတင္းၾကိပ္ရင္း ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း…
“ကို္ယ့္ အမွားေတြကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါကြာ… ကိုယ္လုပ္ခဲ႔မိတဲ႔ အၿပစ္ေတြ အတြက္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္…”
“ကြၽန္မကို မေတာင္းပန္ပါနဲ႔… အမွန္ဆို ကြၽန္မက ၿပန္ေတာင္းပန္ရမွာပါ… ကြၽန္မေၾကာင့္ၿဖစ္တဲ႔ ၿပသနာေတြပဲ”
…………………………………………………
“ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ႔ေတာ့မွာလား….”
ေကာင္မေလးရဲ႕ဆံုးၿဖတ္ရခက္တဲ႔ မ်က္၀န္းေတြထဲကေနၿပီး ေသခ်ာတဲ႔ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ေကာင္ေလးေတြလိုက္မိတယ္ ထင္ပါရဲ႕….
ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း တစ္စံုတစ္ရာကို ေသခ်ာဆံုးၿဖစ္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့…
ေကာင္မေလးက သူ႕မ်က္ရည္ေတြကို လက္ခံုနဲ႔ ၿဖစ္သလို သုပ္လုိက္ၿပီး ေခါင္းကိုေမာ့ကာ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တယ္…….
…………………………………………………
တစ္ေဘာ္ေဘာ္ အသံေပးရင္ ရထားၾကီးဟာ သူရပ္တည္ေနရာ ဘူတာၾကီးကို ေၾကာခိုင္းလို႔ သူ႔ဗိုက္ထဲက ခရီးသည္ေတြ ကုန္စည္ေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း အိပဲအိပဲနဲ႔ပဲ ထြက္ခြာသြားပါတယ္…ထြက္သြားသူေတြကလည္း ႏႈပ္ဆက္
က်န္ရစ္သူေတြကလဲ လက္ၿပလုိ႔ေပါ့…
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထံုစံ အတိုင္းပဲ ဘူတာရံဳေလးရယ္ စၾကၤန္ေလးရယ္ပဲ တိတ္တစိတ္နဲ႔ ေပါ့… ဘူတာေလးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ခါးကို အသာအယာဖက္ထားတဲ႔ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေကာင္းမေလးရဲ႕ ခရီးေဆာင္အိပ္ကိုဆြဲေပးထားရင္း
ေကာင္မေလးပခံုးကို အသာအယာၿပန္ဖက္ထားတဲ႔ ေကာင္ေလးတို႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ကလည္း တစ္ေၿဖးေၿဖးနဲ႔
ေ၀းကြာသြားတာကို ဘူတာရံုေလးက ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ပဲ ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမလား… ေကာင္ေလးနဲ႔
ေကာင္မေလး တို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုယ္စီမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ေပါ့ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ
ခြဲခြာၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး….။ ။
(ေနနက္)
No comments:
Post a Comment